Park przy moim domu...

To park tuż przy moim domu. Chodzę, patrzę na te drzewa i myślę sobie, gdzie ja zawędrowałam? To przecież inny świat. Przyjechałam tutaj tylko odpocząć na kilka miesięcy. Zatrzymał mnie tu Człowiek na wiele długich lat. Oderwałam moich bliskich od ich korzeni, historii rodziny, mnie tylko znanych miejsc. Urodzeniem tutaj to ich ziemia, język, słońce, ich świat. Nie znają dziadków, dramatów rodzinnych, lasu, zapachu zboża, bzu, srogiej zimy, brzóz. Zubożały jest ich świat bez tamtego dziedzictwa.

Teraz widzę, jak ważne są dla człowieka miejsca, które nie odchodzą, wiecznie w nich trwają tamte wydarzenia, szkoła, dzieciństwo, morwy, zapachy, rozpacz nad obtartym kolanem, płacz.
A tutaj, wszystko co dla mnie przybrane, nienasiąknięte moją przeszłością, to ich normalny, znany świat.

Co po mnie pozostanie? Tam, daleko, rodzinne gniazdo, historia życia, miejsce urodzenia, może echo w czyjejś pamięci. Naderwana czasem, odległością, wątła nić. Tutaj, dom z cegieł i najbliżsi ludzie. Dla garstki sąsiadów będę znaną przez „chwilę”, mieszkającą na tej samej ulicy postacią, o której nie będzie pamiętał nikt. Taki jest rozdartego pomiędzy dwoma lądami emigranta los. Tu niezdolnego czasem „wrosnąć” w tę ziemię. Tam wydartego od korzeni – często dobrowolnie. Tutaj nie zdążyłam się zapisać i ugrząźć w pamięci ludzi. Tam mnie zapomną z czasem i zgubią w wyblakłych wspomnieniach. Na nic nie narzekam, ani nie żałuję. Tak sobie wybrałam, albo tak mną pokierował los.

Kiedy odejdę, tutaj ukryta w cieniu słonecznego nieba będę zerkać na moich bliskich mknących samochodem przez spieczony ląd.
Tam, z pochmurnego nieba z nostalgią popatrzę na piaszczysty skrawek ziemi, na którym stała drewniana chałupka i wciąż szumiący, sosnowy las.