Dylemat

 

Co lepsze, przeciąć wrzód, zaboli aż do szpiku kości, czy czekać, aż sam pęknie i przyniesie ogromną ulgę, albo cierpienie nieopisane będzie się goiło przez wiele lat? Odejść od kogoś, kto nas poniża, depcze, drwi sobie z nas wiedząc, jaką władzę wciąż nad nami ma? Gdy nocą będziemy łykać tabletki, znieczulać się alkoholem, skomleć do księżyca w pijanym widzie, pomstować, wylewać w poduszkę tony łez, bo on w naszym sercu najważniejsze miejsce ma. Wyrwać go z myśli, utracić, powtarzać obłąkańczo, już nigdy, jest niewyobrażalne i w głowie nie mieści się nam. Mózg, chłodny doradca, zaleca, ocknij się, przywołaj godność, (która gdzieś głęboko schowała się), dumę, czas minie, zapomnisz, zaczniesz nowe życie, wyzwolisz się. Łatwo mu mówić, radzić, bo to zimny kalkulator, wtrąca się w obłąkańczą dyskusję rozgorączkowane uczucie, wciąż czujące jego dotyk, błogość w jego otwartych ramionach, słyszy czułe słowa szeptane kiedyś nocą, natchnione miłością, która miała przecież wiecznie trwać. I ten moment, gdy biegł do ciebie, bo cię odnalazł, zapewniał, pisał, że tęskni, przysięgał, że zło już się nie powtórzy, to ostatni raz. 

Jak łatwo jest się dać złapać na ten złudny, zaprawiony wyświechtanym sentymentem, lep. Na te oczy niebieskie, tamten zapach, dołek w lewym policzku, frazesy o obronie słabszych, nieporadnych, uczciwości, odpowiedzialności chociażby za samego siebie, w życiu kompletnie nie sprawdziły się. Twarz wykrzywiona gniewem, obelgi, drwiny z tego, co było dla nas najświętsze, brudne słowa w pijackim widzie, tamta druga, ona, śmiejąca nam się prosto w oczy, to dzisiejszy, jakże bolesny, łamiący nam życie na kawałki, grany dzień i nocą, powtarzający się film. 

Jak wykrzesać w sobie, skąd przywołać tę siłę, która nas zerwie z kolan i wrzaśnie gromkim głosem, dość? Jak zagłuszyć serce obezwładnione „miłością”, która uparcie uczepiła się wspomnień, pozorów i z korzeniami nie daje wyrwać się? Co lepsze, złuda, oszukiwanie siebie, przymykanie oczu, kula z łańcuchem u nogi, rana w sercu niegojąca się od lat? Czy brutalny zabieg „chirurgiczny” na wciąż kochającym sercu, odejście – rana się zagoi z czasem – wolność i wiara w siebie, odzyskanie własnego Ja?

Lucyna wysłał(a) Dzisiaj o 12:44